تاثير الگوهاي فضايي ساختار سبز شهري بركاهش دماي جزاير حرارتي مورد مطالعه: شهر تهران

هدف از اين پژوهش تدقيق رابطه بين فضاي سبز و دماي سطح زمين بعنوان عامل مهم در ايجاد جزابر حرارتي در شهرهاست. موضوعي كه عليرغم توجه محققين خصوصا در دو دهه اخير نتايج ضد و نقيضي را نشان داده است. شهر تهران كه به عنوان نمونه موردي انتخاب شده است در دهه‌هاي اخير با تغييرات مشخصي از طريق توسعه بخش‌هاي ساخته شده و در نتيجه تغيير الگوي فضاهاي باز و سبز طبيعي و نيز تغييرات ميانگين دما روبرو بوده است. روش كار با استفاده از طبقه بندي LCZ، سنجش متريك هاي منتخب سيماي سرزمين و تحليل ارتباطات از طريق همبستگي پيرسون و پيرسون جزئي است. نتايج نشانگر آن است كه مناطق با پوشش درختي در هر دو حالت تراكم زياد/ كم تاثير كاهنده‌اي بر دما دارند. ميانگين اندازه لكه هاي سبز متراكم درختي همراه با گياهان با ارتفاع كم، عامل مهمي دركاهش دماست، در مقابل آن سطح مناطق سبز و ميزان تراكم حاشيه‌اي فضاهاي سبز شامل علفزارها با تراكم پايين و درختچه هاي پراكنده با كفپوش خاك تاثير فزاينده اي بر دماي سطح زمين دارند. اين نتايج امكان تاثير بر ميزان كاهش دماي جزاير حرارتي شهر را از طريق برنامه ريزي الگوهاي فضايي مناسب مناطق سبز فراهم مي كند.