تحول در سياست منطقه اي امارات متحده عربي؛ رهيافت محمد بن زايد

در سال‌هاي اخير روند انتقال موقعيت منطقه اي امارات از يك قدرت كوچك به بازيگري داراي نقش منطقه اي ويژه با سرعت بيشتري طي شده است. اين امر به طور همزمان از عوامل داخلي ازجمله روي كار آمدن نسل جديد رهبران عمل گرا و توسعه گرا و عوامل منطقه اي و بين المللي به ويژه روابط پنهاني ابوظبي با رژيم صهيونيستي، و تقويت اتحاد راهبردي با امريكا ناشي مي شود. امارات طرح منطقه اي خود را در قالب تحركات جديد در حوزه ژئوپوليتيكي غرب آسيا و شمال آفريقا سازمان دهي و تعقيب كرده است. محمد بن زايد به‌عنوان نماد نسل جديد رهبران امارات از زمان رسيدن به مسند قدرت نوعي تغيير در سياست منطقه اي امارات به وجود آورده است. امارات تحت رياست محمد بن زايد سياست خارجي مداخله گرايانه اي را در پيش گرفته كه هدف آن طرح ابوظبي به عنوان يك قدرت منطقه اي است. پرسش اصلي پژوهش اين است كه الگوي ذهني ـ ادراكي محمد بن زايد چه تأثيراتي بر تحول سياست منطقه اي امارات داشته است؟ يافته هاي مقاله بر مبناي گزاره هاي نظري واقع گرايي نوكلاسيك نشان مي دهد كه ادراك تهديدآميز محمد بن زايد ازاسلام سياسي كه با سيطره ابوظبي بر سياست امنيتي و اقتصادي امارات و به حاشيه رانده‌شدن دوبي، شارجه و فجيره همراه شده، ضمن شكل دهي به هويت و ترجيحات امارات زمينه ساز تلاش اين اميرنشين براي ايفاي نقش منطقه اي جديد و مبتني بر حضور فعال در بحران هاي منطقه اي شده است. روش پژوهش در اين مقاله از نوع تبييني است و اطلاعات مورد نياز نيز به روش كتابخانه اي و استفاده از منابع اينترنتي گردآوري مي شود.