تاثير ائتلاف راهبردي امارات و رژيم صهيونيستي بر امنيت خليج فارس

روابط اعراب و رژيم صهيونيستي را مي‌توان از مهمترين مسائل امنيتي چند دهه اخير جهان اسلام دانست. مسئله‌اي كه ابتدا با اتحاد و ائتلاف اعراب عليه رژيم صهيونيستي همراه بود و حتي به جنگ‌هاي چندگانه منتهي شد؛ اما با شكست اعراب در اين جنگ‌ها و نيز نبود رهبران كاريزماتيك همچون ناصر، در ادامه دامنه تنش‌ها به‌تدريج به سمت و سوي تنش‌زدايي و حتي برقراري روابط منجر شد. در اين مقاله هدف بررسي و تجزيه و تحليل ازسرگيري روابط دوباره ميان امارات و رژيم صهيونيستي و تأثير آن بر امنيت خليج فارس است. يافته‌هاي مقاله با استفاده از نظريه موازنه تهديد و بهره‌گيري از روش تحليلي ـ توصيفي و منابع مكتوب و مجازي نشان مي‌دهد كه: 1. گسترش مرجعيت نظامي جمهوري اسلامي ايران در منطقه به‌ويژه در پساداعش 2. نبود وابستگي صرف به امريكا به‌ويژه در زمينه‌هاي نظامي و امنيتي 3. رقابت‌هاي شديد امير دوبي و ابوظبي بر سر سياستگذاري آينده امارات 4. مزاياي اقتصادي صهيونيست‌ها از حضور در امارات (نفت، استفاده از پايگاه‌هاي نظامي امارات و فروش تسليحات نظامي) 5. موفقيت ترامپ در انتخابات رياست جمهوري امريكا از دلايل شكل‌گيري ائتلاف راهبردي امارات و رژيم صهيونيستي است. پيامدهاي اين مسئله را مي‌توان در چهار بعد كلان مورد مداقه قرارداد. نخست؛ عادي‌شدن تدريجي روابط سياسي اعراب غرب آسيا با رژيم صهيونيستي؛ دوم تعميق بحران ناامني براي امارات متحده عربي؛ سوم؛ تشديد دامنه ناامني‌ها براي جمهوري اسلامي ايران و چهارم نفوذ بحران ناامني به مرزهاي تمام كشورهاي منطقه به‌ويژه كشورهاي حاشيه خليج فارس.