رؤيت در ميقات و معراج در مقايسۀ الميزان و مفاتيح‌الغيب

اين پژوهش درصدد مقايسۀ ديدگاه تفسيرالميزان و مفاتيح الغيب در موضوع »رؤيت « است. رؤيت، ديدن خداوند با چشمِ ظاهر يا مشاهده قلبي است. الميزان رؤيت در دنيا با چشم ظاهر را نپذيرفته، و امكان رؤيت قلبي در آخرت، براي مؤمان را منتفي نمي‌داند. مفاتيح الغيب با استدلال به ظواهر آيات، رؤيت در دنيا را جايز، و در آخرت را قطعي مي داند، و معتقد است كه ظاهر آيات در اين مورد گويا است و نيازي به تأويل آنها نيست. بنابراين حضرت موسي(ع) درخواست رؤيت خداوند در كوه طور را، از طرف خود ابراز نمود، و در حداقلي بدان نائل شد، زيرا صحنه وقوع صاعقه و مدهوش شدن آن حضرت مؤيد اين مطلب است. پيامبر اسلام(ص) در معراج گرچه به عالي ترين جايگاه تقرب انسان به خداوند رسيد، اما آن حضرت هم خداوند را با چشم ظاهري نديد. گزارش قرآن از »رؤيت « در معراج واقعيتي است، كه درك كيفيت آن براي بشر عادي روشن نيست.