فراتحليل تأثير سرمايۀ اجتماعي بر گرايش به جرم

زمينه و هدف:سرمايۀ اجتماعي به‌ مثابه بازدارندگي اجتماعي و حفاظت كنندۀ اجتماع از آسيب‌ها، مسائل و نابهنجاري‌هاي اجتماعي است. ميزان حضور در اجتماع، اعتماد نهادي و اجتماعي، مشاركت در مناسك جمعي، تعلق اجتماعي قوي و پيوندهاي عاطفي بين اعضاي يك اجتماع، از شيوع جرم و بزه ممانعت مي‌كند و با ايجاد يك مكانيسم نظارت غيررسمي، خودجوش و هنجاربخش، افراد را از انجام رفتارهاي غيرعرفي، غيراخلاقي و ضدهنجار بازمي‌دارد. هدف اصلي پژوهش، مطالعۀ تأثير سرمايۀ اجتماعي بر گرايش به جرم است. روش: پژوهش حاضر از نوع فراتحليل(كمي) است كه جامعۀ آماري آن شامل كليۀ پژوهش‌هاي سال‌هاي ۱۳84 تا ۱۳۹7 (25 سند پژوهشي) با موضوع رابطۀ سرمايۀ اجتماعي و گرايش به جرم است كه 17 سند پژوهشي متناسب با ملاك‌هاي فراتحليل كمي با روش نمونه‌گيري تعمدي قضاوتي به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. يافته‌ها: يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه بين متغيرهاي مشاركت اجتماعي (0.284)، كنترل اجتماعي (0.288)، اعتماد اجتماعي (0.315)، انسجام اجتماعي (0.505)، عملكرد پليس (0.436)، تعلقات مذهبي (0.238)، آگاهي اجتماعي (0.378)، حمايت اجتماعي (0.478)، پيوند اجتماعي (0.364) و تعلق اجتماعي (0.203) با گرايش به جرم رابطۀ معناداري وجود دارد. نتيجه‌گيري: در مجموع، سرمايۀ اجتماعي توانسته است 33.8 درصد از تغييرات گرايش به جرم را تبيين و پيش‌بيني كند. بر اين اساس، با ارتقاي سرمايۀ اجتماعي در سطح كلان (نهاديدولت و مردم)، ميانه (گروه قومي، همسايگي و استاني) و خرد (خانواده، افراد و گروه هاي كوچك) مي‌توان بسترهاي تمايل افراد به كنش مجرمانه را كاهش داد.