شناسايي عوامل مؤثر بر ارتقاء سياست جنايي مشاركتي در نيروي انتظامي جمهوري اسلامي ايران

زمينه و هدف: كشورهاي داراي سياست جنايي پويا، داراي سازمان‌هاي پليسي بر مبناي رويكرد جامعه محور هستند كه به جاي تكيه بر ابزارهاي سركوبگرانه در برخورد با بزهكاري در سايه برقراري تعامل گسترده و سازنده با همه اركان جامعه به ويژه مردم و نهادهاي اجتماعي از حمايت‌هاي جامعه در برقراري نظم عمومي برخوردار مي‌شوند. چنين تعاملي نماد بارزي از مفهوم سياست جنايي مشاركتي است. شناسايي عوامل مؤثر بر ارتقاء سياست جنايي مشاركتي در نيروي انتظامي جمهوري اسلامي ايران هدف اين پژوهش بوده است. روش پژوهش: اين مطالعه با رويكرد كيفي و به روش دلفي انجام شده است. جامعه آماري اين پژوهش، شامل 15 نفر از اساتيد دانشگاه علوم انتظامي امين و مسئولين معاونت اجتماعي ناجا و رده‌هاي مختلف پليس‌هاي تخصصي ستاد ناجا، با تحصيلات كارشناسي ارشد و دكترا در رشته‌هاي حقوق، جامعه‌شناسي و مديريت، با مشاغل علمي و عملي مرتبط با پيشگيري از جرم بوده كه به صورت هدفمند انتخاب گرديدند و نظرات آنان طي سه مرحله اجراي پنل دلفي جمع‌آوري و با نرم‌افزار spss و آزمون آماري t تك نمونه‌اي تحليل شد. يافته ها: بر اساس نظريه سه شاخگي ميرزايي اهرنجاني 7 عامل زمينه‌اي 9 عامل رفتاري و 6 عامل ساختاري به عنوان عوامل مؤثر بر ارتقاء سياست جنايي مشاركتي توسط خبرگان احصاء و مورد توافق قرار گرفت. نتيجه گيري: پليس براي استفاده حداكثري از ظرفيت مردم و نهادها، در دستيابي به اهداف سياست جنايي مشاركتي بايد تغييراتي را در ساختار، رفتار و زمينه، بر اساس عوامل شناسايي شده در اين تحقيق انجام دهد.