تحليل مؤلفه‌هاي اجتماعي اثرگذار بر تاب‌آوري سكونتگاه‌هاي روستايي در مواجهه با سيلاب (موردمطالعه: روستاهاي شرق استان گيلان)

تاب‌آوري نقش مهمي در توانمندسازي اجتماعات روستايي در برابر مخاطره سيل دارد. از اين رو تاب‌آوري به‌عنوان راهبرد مناسب در  كاهش آسيب‌پذيري و مديريت بحران بلاياي طبيعي  در كانون توجه بسياري از كشورها قرار گرفته است. پژوهش حاضر به دنبال تحليل مؤلفه‌هاي اجتماعي اثرگذار بر تاب‌آوري نواحي روستايي شرق استان گيلان در برابر مخاطره سيل است. هدف تحقيق كاربردي و داده‌ها با استفاده از روش توصيفي-تحليلي با استفاده از منابع اسنادي و مطالعات ميداني (پرسشنامه) گردآوري شده است. واحد تحليل پژوهش سرپرستان خانوار روستايي ساكن در محدوده موردمطالعه است كه با استفاده از روش كوكران 379 نفر انتخاب شده‌اند. در اين پژوهش از آزمون T تك نمونه‌اي براي ارزيابي معناداري و قابليت تعميم نتايج و از ضريب همبستگي و روش رگرسيون جهت تحليل داده‌ها و ميزان اثرگذاري مؤلفه‌هاي اجتماعي بر تاب‌آوري استفاده شده است. نتايج نشان مي‌دهد، مؤلفه مشاركت جمعي بيشترين تأثير را در ارتقاي تاب‌آوري جوامع روستايي نسبت به مؤلفه‌هاي وابستگي مكاني، اعتماد اجتماعي و دانش و آگاهي دارد. درنهايت سطوح تاب‌آوري حاصل از محدوده مطالعاتي بيانگر آن است كه دهستان‌هاي اشكور سفلي و ديوشل در پايين‌ترين سطح تاب‌آوري در بعد اجتماعي و دهستان‌هاي دهگاه، درياسر و كجيد در بالاترين سطح تاب‌آوري در بعد اجتماعي در برابر مخاطره سيل  قرار دارند.