سنجش فرهنگ اداري ايران: با رويكردي نهادي

نظام اداري از اركان مهم توسعه و بيانگر نگرش حاكميت به نحوه اداره و مديريت آن كشور است. رفتار حاكميت اجرايي نوع فرهنگ ‌اداري حاكم در كشور را منعكس مي كند. فرهنگ اداري در سطح تحليل نهادي به بررسي الگوي رفتاري حاكم بر نظام اداري كشور مي‌پردازد. پژوهش حاضر با رويكرد نهادگرايي نوين به تعريف و سنجش فرهنگ اداري به عنوان يكي از سه ركن اساسي نظام اداري ايران مي‌پردازد. فرهنگ اداري با رويكرد نگاه از بيرون (اتيك) با شاخص ‌هاي ‌آينده‌‌گرايي، ابهام‌‌زدايي، تساوي‌طلبي جنسيتي، جمع‌گرايي گروهي، جمع‌گرايي ‌‌نهادي، گرايش ‌هاي انساني، عملكردگرايي، فاصله قدرت، و قاطعيت مورد سنجش و تحليل قرار مي گيرد. 166 نفر از مديران و خبرگان نظام اداري كشور به عنوان مطلع، نمونه آماري اين پيمايش هستند. يافته‌ها نشانگر آن است كه فاصله قدرت و جمع‌گرايي‌ گروهي در نظام اداري در سطح بالايي ادراك مي‌ شود و در مقابل مولفه‌هاي جمع‌گرايي ‌نهادي، آينده‌گرايي، عملكردگرايي، ابهام‌زدايي، و قاطعيت كه به‌طور مستقيم بر عملكرد موثرتر نظام اداري اثر گذارند، در سطح پايين قرار دارند و نيازمند توسعه و تقويت هستند. در پايان، بر اساس يافته‌هاي پژوهش، پيشنهادهاي لازم به پژوهشگران و مديران نظام اداري ارائه مي‌ شود.