زندگي شبانه‌شهري از منظر آموزه‌هاي اسلامي: استنباط الگوي بومي شهر24 ساعته و حيات شبانه متناسب با سبك زندگي اسلامي

تحقق مفهوم شهر 24 ساعته و زندگي شبانه شهري از همان ابتداي مطرح شدن حتي در خاستگاه اوليه يعني شهرهاي غربي با مناقشاتي مواجه بوده است. طرفداران شهر 24 ساعته، زندگي شبانه را به معني افزايش رونق اقتصادي، حضورپذيري فضاهاي شهري، ارتقاي امنيت، برندسازي فضايي و غيره تلقي مي كنند. در مقابل، مخالفان به دلايلي نظير هدررفت انرژي، بروز رفتارهاي ناهنجار اجتماعي، آسيب هاي زيست محيطي، افزايش فردگرايي و تنزل انسجام اجتماعي و غيره، زندگي شبانه در شهرها را توصيه نمي كنند. بررسي نمونه هاي تجربي زندگي شبانه در شهرهاي مختلف حاكي از آن است كه نمي توان الگويي واحد را براي زندگي شبانه متصور بود. در هر جامعه اي متناسب با اقتضائات و امكانات، فرهنگ عمومي و مناسبات اجتماعي و حتي سياست هاي دولت ها و مديران شهري، نمونه اي متفاوت محقق شده است. ورود اين مفهوم به جوامع اسلامي از جمله كشور ايران نيز مديريت شهري و شهروندان را با چالش هايي در اين زمينه مواجه ساخته است؛ از جمله اين كه آيا همان مفهوم غربي شهر 24 ساعته و زندگي شبانه امكان تحقق در ايران را دارد؟ چه ميزان آن مفاهيم و اهداف با فرهنگ و سبك زندگي ايراني اسلامي تطابق مي يابد؟ و اساساً نسبت بين مفهوم شهر 24 ساعته و زندگي شبانه با آموزه هاي اسلامي چيست؟ و لذا زندگي شبانه شهري موافقان و مخالفان جدي را در ايران درپي داشته است. بازخواني ادبيات نظري در زمينه شهر 24 ساعته با نگاه به آموزه هاي اسلامي و ظرفيت هاي بومي و درون فرهنگي، احتمالاً مي تواند استنباطي از مفهوم شهر24 ساعته و زندگي شبانه شهري ارائه كند و الگويي بومي از آن را متناسب با شهرهاي كشورهاي اسلامي از جمله ايران ارائه دهد. پژوهش حاضر با روشي كيفي به دنبال پاسخ گويي به سؤالات فوق و ارائه الگويي از شهرهاي 24 ساعته و زندگي شبانه مبتني بر فرهنگ اسلامي و ظرفيت هاي سرزميني - اعتقادي است.