گذري از حماسه به فيلم‌نامه(با محوريت داستان رستم و اسفنديار)

داستان فصل مشترك ميان ادبيات و بسياري از هنرهاست. هنرهايي چون تئاتر، سينما و حتي نقاشي و موسيقي؛ اما داستان براي تبديل‌شدن به فيلم نامه بايد داراي ويژگي هايي باشد كه ابتدايي ترين آن تصويري بودن داستان ادبي مورد نظر است؛ زيرا تصوير برآمده از وصف شاعر يا نويسنده جان دار ترين عنصري است كه بيننده را به درك موقعيت مكاني و زماني مي رساند. از‌اين‌رو در مقاله حاضر با گزينش روش توصيفي تحليلي سعي شده است بـا تمـركز بر عناصر «تصوير» و «داستان» كه از مهم ترين عوامل ساختاري در شكل گيريِ‌ فيلم نامه است، از آمادگي و قابليت داستان هاي شاهنامه در برگردان به قالب فيلم نامه داستاني سخن گفته شود. بدين منظور با تعريف كلياتي چون تصوير (اعم از حماسي و سينمايي)، داستان و فيلم نامه بحث را آغاز كرده و در ادامه با طبقه بندي و شرح ساختار داستاني فيلم نامه كه بيش تر مبتني بر عناصر تصويري و داستاني چون صحنه،‌ شخصيت، پي‌رنگ،‌ مضمون، و گفت‌و‌گو است، بحث را پي گرفته و در اين ميان با نشان دادن نمونه هايي از داستان رستم و اسفنديار شاهنامه و تطبيق ساختار داستانيِ آن با ساختار فيلم نامه و آوردن نمونه هايي از تصويرسازي در اين داستان، پژوهش به سرانجام مي رسد. نتيجه حاصل از پژوهش نشان مي دهد شاهنامۀ فردوسي و به طور اخص داستان رستم و اسفنديار به دليل توصيفات فردوسي كه بر مبناي ويژگي‌هاي حماسه سروده شده است توانايي هم راهي با رسانه سينما را دارد. ازاين‌رو شاهنامه براي تبديل به فيلم نامه سينمايي ممكن است از منظر تصوير، صحنه‌پردازي و شخصيت پردازي مورد بررسي قرار بگيرد.