تبيين و نقد نگاه فيليپس به گرامر دعا

فيليپس با نگاهي ناشناخت‌گرايانه به زبان دين معتقد است در گرامر دعا نبايد به دنبال اثبات موجودي متعالي به عنوان متعلق نيايش بود، بلكه بايد اولويت را به تبيين معناداري دعا در نحوۀ زندگي ديني داد. فيليپس با مقايسۀ سحر و دعا نشان مي‌دهد كه اين دو شيوه‌هايي فراطبيعي براي تحصيل مطلوب تلقي مي‌شوند، با اين تفاوت كه اهميت دعا براي متدينان در تغييري است كه در زندگاني ايشان ايجاد مي‌كند. از سوي ديگر، ساحر معتقد است اوراد وي داراي تأثير عيني بر پديده‌ها است، اما متدينان چنين نگاهي به ادعيه ندارند. فيليپس نتيجه مي‌گيرد كه دعا امري دروني است و معناي آن صحبت كردن با خدا درباره رنج‌ها و آرزوها است. دعا براي متدينان تلاش جهت يافتن معنا و اميدي است كه ايشان را از عوامل مخرب زندگي نجات مي‌دهد. از همين روست كه دعاكننده مي‌تواند الوهيت خدا را در دعا درك كند. ديدگاه فيليپس دچار دور است، نگاه هنجاري (دستوري) او در خصوص معناي دعا با نظريۀ بازي‌هاي زباني ويتگنشتاين در تضاد قرار دارد، و ايدۀ او دربارۀ وجه تمايز دعا از جادو با مباني پوزيتيويستي وي در تعارض است.