مقايسه روش‌هاي درون‌يابي به‌منظور پهنه‌بندي ميزان فرسايش بادي با مدل USEPA

فرسايش بادي يكي از مشكلات زيست‌محيطي در كشور به‌خصوص در مناطق خشك و نيمه‌خشك كشور است. طي ساليان اخير روش‌ها و مدل‌هاي مختلفي براي برآورد و پهنه‌بندي ميزان فرسايش بادي ارائه ‌شده است. يكي از مدل‌هاي معتبر تخمين ميزان فرسايش بادي روش USEPA است. هدف از اين مطالعه ارزيابي كمي ميزان فرسايش بادي با مدل ذكر شده و مقايسه روش‌هاي مختلف درون‌يابي براي تهيه نقشه فرسايش خاك با دقت بالا است. براي اين هدف از منطقه مورد مطالعه 50 نمونه از عمق 30-0 برداشت شد. پس از آناليزهاي خصوصيات فيزيكي خاك از جمله توزيع اندازه ذرات اوليه و ثانويه، پارامترهاي اقليمي از جمله ميزان تبخير و تعرق، ميزان بارندگي، سرعت باد و همچنين با توجه به ويژگي‌هاي پوشش گياهي و توپوگرافي منطقه، ميزان فرسايش Q، Q30 و Q50 برآورد شد. براي تهيه نقشه فرسايش روش‌هاي درون‌يابي از جمله كريجينگ معمولي و عام، IDW، LPI و RBF با هم مقايسه شدند. نتايج نشان داد كه بيشترين مقدار فرسايش شاخص Q50 با ميزان 39 تن در هكتار در سال است. كمترين و بيشترين ميزان فرسايش ذرات در شاخص Q30 به‌ترتيب 0/060 و 2/694 تن در هكتار در سال براي شاخص Q به‌ترتيب 0/009 و 0/055 تن در هكتار در سال است. نتايج همچنين نشان داد كه روش IDW براي پارامتر Q50 با مقادير كمترين ميزان خطا (RMSE) 3/94 و ميانگين خطاي مطلق (MAE) با مقدار 1/89 بهترين عملكرد را بين مدل‌هاي مورد بررسي داشت. در رابطه با شاخص Q مدل LPI با كمترين ميزان خطا (0/0086) و كمترين خطاي مطلق (0/0021) بهترين عملكرد را داشت.