دولت توسعه‌گرا، سياست صنعتي، توسعه‌فناورانه (ارزيابي علل عملكرد متفاوت صنعت خودروسازي ايران، چين و مكزيك)

هدف اين مقاله، ارزيابي عوامل اساسي موثر بر عدم توسعه فناوري صنعت خودروسازي در ايران از منظر رويكرد نظري نهادگرايي تكاملي است. روش تحقيق، عبارت است از مقايسه‌ تاريخي تطبيقي يا الگوي چهار مرحله‌اي بردي (توصيف، تفسير، همجواري، مقايسه). جامعه‌ آماري، كشورهاي توليد كننده‌ خودرو و نمونه‌ آماري شامل سه كشور ايران ، چين و مكزيك است. داده‌هاي بدست آمده و مقايسه‌ تطبيقي نشان مي‌دهند كه فرضيه‌هاي متعارف از جمله نفتي بودن اقتصاد (رانت نفت)، ورود بي‌مورد به صنعت به دليل نبود مزيت نسبي از ابتدا، سياست حمايتي تعرفه‌اي بالا و دولتي بودن مالكيت بنگاه‌ها، در توضيح علل اساسي عدم موفقيت فناورانه اين صنعت در ايران رد مي‌شوند و فرضيه نبود دولت توسعه خواه توانمند در تدوين و اجراي سياست صنعتي شكل دهنده‌‌  نظام نوآوري در سطوح ملي و بخشي و ظرفيت جذب در سطح بنگاه تاييد مي‌شود.