بررسي تطبيقي كارآمدي تفاسير اجتهادي جامع و روايي محض مطالعه موردي آيه 159 سوره بقره

روش هاي تفسيري ابزارهايي هستند كه مفسران در كشف و بيان مراد خداوند در آيات قرآن، از آنها استفاده ميكنند. بررسي اينكه كدام روش، ابزاري متقن براي نيل به ابعادي دقيقتر از اين مراد ميباشد، ضروري است. در روش تفسيري روايي محض، مفسر تنها به ذكر روايات مناسب ذيل آيات بسنده مي‌كند؛ اما در روش اجتهادي جامع، متناسب با اقتضاي آيات از تركيب روشهاي مختلف استفاده مي كند. اين پژوهش جهت مقايسه ي ميزان كارآمدي اين دو روش (به معناي حفظ جاودانگي آيات قرآن)، با روش تطبيقي، به بررسي تفسيري آيه ي 159 سوره ي بقره در تفاسير اجتهادي جامع و روايي پرداخته ‌است. اين آيه، عالمان به آموزه‌هاي هدايت خداوند در قرآن را از كتمان آنها منع مي كند. در اين تحقيق، مصاديق قابل كتمان حقيقت در تفاسير روايي محض و اجتهادي جامع فريقين بررسي شده است. در مقام نتيجه با مشاهده ي نگاه جامعتر تفاسير «اجتهادي جامع» نسبت به «روايي محض» درخصوص مورد تفسيري مختار، كارآمدي بيشتر اين روش در اثبات جاودانگي و كاربردي بودن هميشگي آيات قرآن دريافته شد.