كار كرد التفات قرآني در ايجاد پيوستگي و فضاسازي معنايي با خروج از زبان هنجار

التفات از مختصات سبكي قرآن كريم و يكي از مصاديق برجسته‌سازي است كه با خروج از زبان هنجار و آشنايي‌زدايي، شبيه به طرح بي‌مقدمه موضوع و موجب گسست اجزاي كلام مي‌شود. اين مقاله با روش تحليلي - توصيفي، نمونه‌هايي از آيات حاوي التفات سياقي در قرآن را مطالعه مي‌كند. التفات در نگاه تجويزي به نحو، عامل تضعيف پيوستگي اجزاي جمله است. نويسنده بر اين باور است كه اگر اين صنعت با نگاه توصيفي به نحو و مبتني بر نظام زباني قرآن و مناسبات معنايي و متكي بر كاركرد سليقه و ذوق ادبي بررسي شود، نتيجه متفاوت مي‌شود. با اين نگاه، اين صنعت به‌صورت نامرئي، در ماوراي عبارت‌ها، لايه‌هاي معنايي ايجاد مي‌كند و اجزاي كلام را به‌هم پيوند مي‌دهد و به حس زيبايي‌شناختي مخاطب پاسخ مي‌دهد.