زنان و جست‌جوي حق به شهر در پياده‌راه‌هاي جنسيتي (مورد مطالعه: منطقه 6 شهرداري تهران)

ايده «حق به شهر» لوفور سبب تولد يك جنبش اجتماعي جهاني شده است كه تلاش مي‌كند حقانيت خواسته‌هاي همه ساكنان شهري، وراي تفاوت‌هاي طبقاتي، نژادي و جنسيتي را در دسترسي عادلانه به شهر نمايان سازد. از ميان همه پديده‌هاي شهري، پياده‌راه‌ها فارغ از نقش گذرگاهي، به‌عنوان يكي از مهم‌ترين عرصه‌هاي حيات مدني شناخته مي‌شوند كه تسهيل دسترسي برابر همه شهروندان به آن در سايه اين چارچوب فكري ضرورتي غير قابل انكار به نظر مي‌رسد. با توجه به اين اصل كه يكي از مهم‌ترين اهداف جنبش حق به شهر از بين بردن نابرابري‌ها در مقابله با ساختار قدرت است مي‌توان جنسيت را به‌عنوان يكي از ابعاد كليدي اين نابرابري‌ها شناخت. از اين‌رو پژوهش حاضر با هدف شناخت موانع محدود كننده حق زنان به استفاده از اين فضاها و كيفيت حضور در آن انجام شده است. اين پژوهش در سال 1397 در منطقه 6 شهرداري تهران بين جمعيت زنان و دختران بالاي 18 سال ساكن و شاغل در اين منطقه صورت پذيرفته است. روش تحقيق از نوع تركيبي (كمي ـ كيفي) و به صورت زمينه‌يابي بوده و بر اساس نمونه‌گيري تصادفي 318 نفر از زنان ساكن در منطقه شش شهرداري تهران حجم نمونه را تشكيل داده‌اند. نتايج حاكي از اين است كه ترس از خشونت و مورد جرم قرار گرفتن، به‌عنوان عامل اصلي ممانعت از حق حضور زنان در پياده‌راه‌هاي شهر و تبديل آن به فضايي جنسيتي ايفاي نقش مي‌نمايد، به گونه‌اي كه زنان پاسخ‌دهنده انجام فعاليت‌هاي اختياري به ويژه فعاليت‌هاي نيازمند درنگ و تأمل در چنين فضاهايي را تا حدود قابل ملاحظه‌اي براي خود محدود كرده و آن را نامشروع پنداشته‌اند.