بررسي تطبيقي انقلاب‌هاي تونس و مصر در بستر ناآرامي‌هاي عربي

با شروع دومينوي ناآرامي در سرزمين هاي عربي، تونس و مصر اولين دولت هاي عرب بودند كه به عنوان خاستگاه و نقطه آغاز اين طغيان ها دستخوش تحولات سياسي و اجتماعي شدند. ناآرامي هاي مذكور در كشورهاي تونس و مصر به نتايجي انجاميد كه از آنها به ترتيب با عناوين انقلاب هاي ياس و نيل ياد مي شود. با توجه به اشتراكات سياسي، اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي كشورهاي مذكور به نظر مي رسد  انقلاب هاي مورد بحث داراي ريشه هاي مشابه اي بودند. با اين حال، روند تغييرات در كشورهاي مزبور يكسان نبود. در حالي كه ائتلاف جوانان و طبقه كارگر در آغاز و انجام ناآرامي هاي مذكور در كشورهاي مورد بحث نقشي تاثيرگذار داشت. اما نحوه برخورد ارتش با تحولات از يك سو و واكنش جريان هاي اسلام گرا به فضاي فراهم شده در پرتو اين ناآرامي ها از سوي ديگر بيانگر وجود تفاوت در حوادث مورد بحث است. در اين ارتباط، با آن كه انقلاب تونس تنها اعتراض موفق در جهان عرب معرفي مي شود؛ اما بازگشت عناصر دوره پيش از انقلاب به قدرت در هر دو كشور نشان از الگوي جديد انقلاب هاي اصلاحاتي دارد كه بدان اصقلاب گفته مي شود. در مقاله حاضر سعي بر آن است در پرتو روش پژوهشي توصيفيتحليلي و با اتكاء به شيوه هاي متقاطع قياس و استقراء عناصر تاثيرگذار در بروز و هدايت ناآرامي در دو كشور تونس و مصر مورد بررسي قرار گيرد.