عملكرد مديريت روستايي در پايداري اجتماعي سكونتگاه‌هاي روستايي(مطالعه موردي: روستاهاي بخش مركزي شهرستان اردبيل)

مديريت روستايي يكي از مؤلفه‌هاي اساسي براي نيل به توسعه پايدار روستايي است كه در فرآيند برنامه‌ريزي و توسعه روستايي جايگاه و نقش مهمي دارد كه با همكاري بخش دولتي و غير دولتي و مشاركت جامعه محلي، فرآيند توسعه پايدار روستايي را مديريت مي‌كند. بنابراين پژوهش حاضر با هدف بررسي عملكرد مديريت روستايي در پايداري اجتماعي سكونتگاه‌هاي روستايي انجام شده است. اين پژوهش از لحاظ هدف كاربردي و بر اساس ماهيت توصيفي تحليلي است. جامعه آماري 41 روستاي پيرامون شهرستان اردبيل است كه با استفاده از روش نمونه‌گيري خوشه‌اي 370 نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب گرديد كه به صورت نسبي و بر حسب جمعيت موجود در روستاهاي منتخب توزيع گرديد. داده‌هاي مورد نياز با استفاده از شيوه كتابخانه‌اي و ميداني(پرسشنامه و مصاحبه) گردآوري شد. به منظور تحليل موضوع چارچوبي از شاخص‌هاي عملكرد مديريت روستايي و پايداري اجتماعي انتخاب و تدوين گرديد. نتايج حاصل از تجزيه و تحليل داده‌هاي حاصل از پرسشنامه بيانگر اين است از بين شاخص‌هاي عملكرد مديريت روستايي، شاخص عمراني با ميزان بتاي 0.375 بيشترين تأثير را در پايداري اجتماعي داشته است و شاخص خدماتي با 0.170 كمترين تأثير را دارا بوده است و در كل عملكرد مديريت روستايي حدود 60 درصد از متغير مستقل پايداري اجتماعي سكونتگاه‌هاي روستايي را تبيين مي‌كند.