اثربخشي درمان مبتني بر شفقت بر خود‌سركوبگري و صميميت هيجاني زنان متقاضي طلاق

طلاق، عاملي خطرساز در بسياري از اشكال ناكارآمدي و آسيب‌شناسي رواني در خانواده‌ها است. خود سركوبگري و ناتواني در برقراري صميميت هيجاني زوج‌ها مي تواند زمينه ساز بروز مشكلات و تقاضا براي طلاق شود. پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان مبتني بر شفقت (CFT) بر خود سركوبگري و صميميت هيجاني زنان متقاضي طلاق انجام شد. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش كليه زنان متقاضي طلاق شهر بهبهان در سال 1398 بودند. حجم نمونه پژوهش حاضر شامل 30 نفر (15 نفر در گروه آزمايش و 15 نفر در گروه كنترل) بود كه با توجه به ملاك‌هاي ورود به مطالعه انتخاب شدند. گروه آزمايش مداخله آموزشي را طي دو ماه و نيم در 8 جلسه 90 دقيقه‌اي دريافت نمودند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه‌ ارزيابي شخصي صميميت در روابط ((PAIR و مقياس خود سركوبگري (STSS) استفاده شد. يافته‌ها نشان داد كه بين گروه‌هاي آزمايش و كنترل از نظر خود سركوبگري و صميميت هيجاني تفاوت معنا‌داري وجود داشت. به عبارت ديگر درمان مبتني بر شفقت باعث افزايش صميميت هيجاني و كاهش خودسركوبگري شد. منطبق با يافته‌هاي پژوهش حاضر مي‌توان درمان مبتني بر شفقت را به‌عنوان يك روش كارآمد جهت افزايش صميميت هيجاني و كاهش خودسركوبگري زنان متقاضي طلاق پيشنهاد داد.