رابطه علي تمايزيافتگي خود و صميميت زناشويي با نگرش به روابط فرازناشويي از طريق ميانجي‌گري تعهد زناشويي در زنان مراجعه كننده به مراكز روان‌شناختي

هدف از اين پژوهش، تعيين رابطۀ علي تمايزيافتگي خود و صميميت زناشويي با نگرش به روابط فرازناشويي با نقش ميانجي تعهد زناشويي در زنان مراجعه كننده به مراكز روان‌شناختي شهر اهواز بود. جامعه آماري شامل كليه زناني كه به مراكز مشاوره شهر اهواز در سال 1398 مراجعه كرده بودند. كه به روش نمونه گيري هدفمند، 111 زن به عنوان نمونه انتخاب شدند. روش پژوهش، همبستگي از نوع تحليل مسير بود. براي جمع‌آوري داده‌ها از مقياس نگرش به روابط فرازناشويي ويتلي (2008)، سياهه تمايزيافتگي خود اسكورن و اسميت (2003)، مقياس صميميت زناشويي واكر و تامپسون (1983) و سياهه تعهد زناشويي آدامز و جونز (1997) استفاده شد. تجزيه و تحليل داده‌ها به روش آمار توصيفي و روش‌هاي آمار استنباطي هم چون ضريب همبستگي پيرسون و تحليل مسير انجام شد. نتايج نشان داد همه روابط مستقيم به جز رابطه تمايزيافتگي با نگرش به روابط فرازناشويي معنادار شدند. هم چنين، بين صميميت زناشويي با نگرش به روابط فرازناشويي با نقش ميانجي تعهد زناشويي رابطۀ غيرمستقيم و معنادار وجود داشت. اما، بين تمايزيافتگي خود با نگرش به روابط فرازناشويي با نقش ميانجي تعهد زناشويي رابطۀ غيرمستقيم و معنادار وجود نداشت.