ادبيات اقليمي در رمان «اهل غرق» اثر منيرو رواني‌پور

داستان هاي اقليمي غالباً بازتاب‌دهندۀ ويژگي ها و عناصر مشتركي چون زبان، فرهنگ، باورها، آداب و رسوم يك منطقۀ جغرافيايي اند. دهه‌هاي پنجاه و شصت، دوران رونق ادبيات اقليمي و ظهور نويسندگان متعددي است كه نوشته‌هايشان رنگ و بويي محلي دارد و بر  ادبيات مناطق روستايي متكي است. رمان«اهل غرق» اثر منيرو رواني پور را مي توان در زمرۀ آثار ادبيات اقليمي روستايي دانست. نويسندۀ داستان به دليل آشنايي عميق با فرهنگ ساكنان سواحل دريايي خليج فارس و بهره گيري از عناصر بومي و محلي سرزمينن هاي جنوب به روايت داستان مي پردازد. در اين پژوهش  كوشش شده است تا با روش تحليلي توصيفي، شاخص هاي ادبيات اقليمي رمان«اهل غرق»؛ از جمله موقعيت جغرافيايي، زبان و لهجه، پوشاك، آداب و رسوم، باورها، اعتقادات و سرودهاي محلي بررسي شود. نتايج حاصل‌شده، علاوه بر اينكه از تسلط عميق نويسنده بر جنبه هاي بومي اين منطقه حكايت مي كند؛ لايه هاي پنهان روحيات و خلقيّات و اعتقادات مردم جنوب را كه در مقاومت، دلاوري و استعمارستيزي، خلاصه مي شود از ديدگاه يك روايتگر عيان مي سازد.