تدوين مدل ساختاري نقش سلامت رواني بر رفتارهاي پرخطر رانندگي جوانان: نقش واسطه اي تاب آوري

زمينه و هدف: رانندگي و سلامت رواني، يكي بدون ديگري معنا و مفهوم پيدا نمي كنند؛ حضور اين دو عنصر در كنار هم باعث كاهش هزينه و آسيب  هاي مربوطه در ابعاد مختلف آن براي جامعه و خانواده ها مي گردد. ازاين‌رو پژوهش حاضر با هدف تدوين مدل ساختاري نقش سلامت رواني بر رفتارهاي پرخطر رانندگي جوانان با ميانجي‌گري تاب آوري انجام پذيرفت. روش: در اين مطالعۀ توصيفي-همبستگي، 383 نفر از دانشجويان كارشناسي دانشگاه آزاد تبريز به روش نمونه گيري در دسترس و از طريق شركت در كلاس هاي مجازي، به‌صورت آنلاين در پژوهش حاضر شركت نموده و به پرسشنامه هاي سلامت رواني-اجتماعي كيزز (2002)، ابعاد تاب آوري وانگيلد (2002) و پرسشنامۀ خطرپذيري (1387) پاسخ دادند. اين روش با توجه به محدوديت تردد هنگام جدي‌شدن خطر كرونا انتخاب شد. براي تجزيه‌ وتحليل داده ها نيز از روش مدل يابي معادلات ساختاري استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه مدل پيشنهادي از برازش قابل‌ قبولي برخوردار است؛ زيرا تصريح شد سلامت رواني تأثير معني داري بر ابعاد تاب آوري دارد و اين تأثير به‌صورت مستقيم و مثبت است. همچنين مؤلفه‌هاي سلامت رواني به‌صورت مستقيم و منفي، مؤلفه‌هاي رفتار پرخطر رانندگي را تحت‌تأثير قرار داده است. در ادامه نيز مشخص شد كه سلامت رواني به‌طور غيرمستقيم و به‌طور كلي با واسطۀ تاب آوري، قدرت تبيين رفتارهاي پرخطر رانندگي را دارا مي‌باشد. نتيجه گيري: مطابق با يافته ها، سلامت رواني باعث افزايش ميزان تاب آوري و درنتيجه سبب كاهش گرايش به رفتار پرخطر رانندگي در بين جوانان مي شود؛ زيرا در صورت فقدان سلامت رواني و ميزان تاب آوري در بين افراد، بي نظمي ترافيكي و درنتيجه ميزان هزينه هاي متعدد اجتماعي اقتصادي براي جامعه و خانواده ها رو به فزوني خواهد داشت.