واكاوي راهبردهاي تلفيق علوم انساني با علوم پزشكي در ايران از ديدگاه صاحب‌نظران علوم انساني كشور با رويكرد علوم همگرايي

مقدمه: علوم انساني پزشكي يكي از مهمترين نيازهاي ميان‌رشته‌اي است. از آنجايي‌كه مهمترين بحث در اين زمينه، چگونگي تحقق آن است هدف مطالعه حاضر، واكاوي راهكارهاي تحقق علوم انساني پزشكي در كشور از منظر اساتيد علوم انساني است. روش كار: مطالعه حاضر يك مطالعه كيفي در سطح ملي است كه در سال ۱۳۹۸ انجام شد. با در نظر گرفتن معيار اشباع، داده‌ها با 22 مصاحبه نيمه ساختاريافته و 2 مورد به‌ صورت پرسش باز جمع آوري شد. ميدان مطالعه، اساتيد دانشگاه هاي تهران، علامه طباطبايي، مازندران، يزد، شيراز، اهواز، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه و جهاد دانشگاهي فارس بود. با توجه به عدم دسترسي به سه نفر از اساتيد سؤالات با ايميل كردن پرسشنامه باز از آنان جمع آوري گرديد و تحليل مطالعه به روش تحليل مضمون انجام شد. نتايج: مشاركت كنندگان منتقد وضعيت فعلي علوم انساني پزشكي در كشور بودند، از اين ‌جهت كه ارتباط مؤثر و جدي بين علوم انساني و علوم پزشكي وجود ندارد. براي تحقق امر، چهار مضمون توسعه نهادي دانش، هم‌جواري (توسعه غير نهادي)، قوانين و سياست و فرهنگ سازي استخراج شدند. نتيجه گيري: توسعه علوم انساني پزشكي نيازمند سياست گذاري هاي كلان در كشور است كه با حمايت هاي نهادي سازماني انجام گيرد. در اين سياست ها، هم‌جواري بين دو حوزه و توجه به حوزه فرهنگ نيز پيشنهاد مي شود. در اين زمينه برخورداري از رويكردي بومي در بازگشت به سنت ها و ريشه هاي علوم انساني و بخصوص تاريخ ادبيات در آموزش علوم پزشكي پيشنهاد مي شود.