رابطه بين عاطفه آموزشگاهي و انگيزش تحصيلي حالتي با هدايت مسير شغلي: نقش واسطه‌اي خودپنداره تحصيلي

هدف پژوهش حاضر ارائه مدل علّي جهت بررسي رابطه عاطفه آموزشگاهي و انگيزش تحصيلي حالتي با هدايت مسير شغلي با در نظر گرفتن نقش واسطه‌اي خودپنداره تحصيلي بود. روش پژوهش، توصيفي از نوع همبستگي از نوع مدل معادلات ساختاري بود. جامعه آماري شامل كليه دانش‌آموزان دوره متوسطه اول شهر سنندج در سال تحصيلي 99-1398 بود. 284 نفر به شيوه نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي نسبي بر حسب جنسيت و پايه تحصيلي وارد پژوهش شدند. براي جمع‌آوري داده‌هاي مورد نياز از پرسشنامه انگيزش تحصيلي حالتي (درخشان و همكاران، 1396)، پرسشنامه عاطفه آموزشگاهي (مك كوچ، 2003)، پرسشنامه خودپنداره تحصيلي (لي و همكاران، 2005) و پرسشنامه رشد مسير شغلي فرم كوتاه ويرايش استراليا (كريد و پاتون، 2004) استفاده شد. تحليل داده‌ها با روش مدل‌سازي معادلات ساختاري انجام گرفت. نتايج نشان داد عاطفه آموزشگاهي و انگيزش تحصيلي حالتي مي توانند به طور معناداري از طريق خودپنداره تحصيلي بر رشد مسير شغلي تاثيرگذار باشند. با توجه به نتايج، مي‌توان راه رسيدن به رشد مسير شغلي را در پرتوي توجه به عاطفه آموزشگاهي، انگيزش تحصيلي و خودپنداره تحصيلي براي دانش‌آموزان فراهم نمود.