اثربخشي درمان مبتني بر تعهد و پذيرش بر افكار خودكشي، خودنهان سازي و تنظيم شناختي هيجان در زنان داراي افكار خودكشي

هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي درمان مبتني بر تعهد و پذيرش بر ميزان افكار خودكشي، خودنهان سازي و تنظيم شناختي هيجان در زنان داراي افكار خودكشي بود. اين پژوهش آزمايشي با طرح پيش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل تمام زنان داراي افكار خودكشي مراجعه‌كننده به مراكز جامع سلامت شهر اردبيل در سال 1398 بودند. 40 نفر از زنان جامعه مذكور به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به شيوه تصادفي در دو گروه گواه و آزمايش جايگزين شدند (هر گروه 20 نفر). به منظور گردآوري داده ها از مقياس افكار خود كشي (بك و ستير، 1991)، مقياس خودنهان‌سازي (لارسو ن و جا ستين، 1990) و فر م كوتاه پرسشنامه تنظيم شناختي هيجان (گا ر نفسكي وكرايج، 2006) استفاده شد. تجزيه و تحليل داده ها با آزمون تحليل كوواريانس چندمتغيره (MANCOVA) صورت گرفت. يافته ها نشان داد كه درمان مبتني بر تعهد و پذيرش تأثير معناداري بر كاهش خودنهان سازي و افكار خودكشي و افزايش تنظيم شناختي هيجان در زنان داراي افكار خودكشي دارد ( P 0/001). اين نتايج نشان مي دهند كه درمان پذيرش و تعهد احتمالا مي تواند با بهبود تنظيم و ابراز هيجان در كاهش ميزان افكار خودكشي موثر باشد