پديدارشناسي مكان و فضا در صحنه تئاتر با توجه به نظريات نوربرگ شولتز (مطالعه موردي كارگرداني نمايش اينشتين در ساحل رابرت ويلسون)

تئاتر و معماري از طريق مكان به خلق فضا و روح زندگي مي‌پردازند و داراي ماهيت حركت، زمان، ريتم، نور و رنگ هستند. فضا و زمان مهم‌ترين عناصر مشترك اين دو هنر مي‌باشند. كارگردانان و طراحان صحنه تئاتر در صورت استفاده ارگانيك از رابطه انسان و مكان در خلق فضا، مي‌توانند به اجراهاي بامعنا و داراي هويت دست يابند. پديدارشناسي، به دليل داشتن قابليت شناخت رابطه انسان و مكان، مي‌تواند دراين فرآيند مؤثر باشد. مقاله حاضر به بررسي تحليلي مفهوم فضا در كارگرداني تئاتر و اجرا از ديدگاه كريستين نوربرگ شولتز مي‌پردازد. مسئله اصلي اين پژوهش ارزيابي شاخص‌هاي مفهومي و كاربردي مرتبط و بينا‌رشته‌اي معماري و تئاتر در اجرا است، بر اين اساس به منظور دستيابي به هدف اصلي پژوهش با توجه به نظريات و ديدگاه‌هاي شولتز، اجراي اينشتين در ساحل به طراحي و كارگرداني رابرت ويلسون مورد تحليل قرار گرفت. بدين سبب از طريق تحليل ديدگاه‌هاي پديدارشناسانه شولتز به ساختار موجود در شناخت فضا، به روش تحليلي توصيفي سعي گرديد به شاخص‌هاي ارزيابي فضا و ويژگي‌هاي آن در كارگرداني تئاتر دست يافت. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد براي بهبود ارتباط ارگانيك مخاطب و بازيگران با اجرا، از طريق رابطه انسان و مكان در خلق فضا، با رويكرد پديدارشناسي مي‌توان به صحنه تئاتر و اجرا هويت و معنا بخشيد.