روا بودن گونه‌هاي قرائت در نماز

يكي از افعال واجب نماز، قرائت است و فقيهان درگذر زمان اين موضوع را در بوته پژوهش نهاده‌اند. ازجمله مسائلي كه در اين باب رخ مي‌نمايد اين است كه آيا مي‌توان در نماز انواع گوناگون قرائت را به كار برد؟ ازآنجاكه خواستگاه پيدايش و گسترش اختلاف قرائت را بايد در دوران بعد از رسالت به تماشا نشست، پس مي‌توان بر اين ايده تأكيد داشت كه تواتر قرائت‌ها ايده‌اي ناصواب است. گرچه عالمان پرشماري از اهل سنت و اندكي از شيعه بر اثبات تواتر پافشاري دارند؛ اما مشهور فقيهان شيعي اين تواتر را قبول ندارند. ازاين‌رو اثبات روا بودن انواع قرائت‌ در نماز همچنان نيازمند دليل است؛ زيرا اشتغال به تكليف نماز، يقيني است و راه دست‌يابي به فراغ ذمه تنها با كاربرد قرائتي يقيني يا تكرار نماز هموار است. ديدگاه روا بودن قرائت‌هاي گوناگون (ديدگاه منتخب) به روايات معتبري كه شيعيان را بر قرائت عامه مردم تشويق مي‌كنند، استناد مي‌يابد. حال مي‌توان به اين نتيجه دست يافت كه نارسائي ديدگاه تواتر قرائت‌ها، راه هرگونه استناد به آن را مسدود مي‌سازد؛ اما راه استناد به روايات (كه معذريت آن‌ها تمام است) همچنان هموار است. روش اين نوشتار توصيفي ـ تحليلي و كتابخانه‌اي است.