تاثيرسطوح مختلف آبياري بر عملكرد و كارايي مصرف آب گياه شن‌دوست ديودال (Ammodendron persicum) در مراحل اوليه استقرار

تنوع بخشيدن به گونه‌هاي مورد استفاده در تثبيت شن و بيابان‌زدايي مي‌تواند به پايداري اين اكوسيستم‌ها كمك نمايد. اغلب گونه‌هاي مورد استفاده در تثبيت شن، نياز به حمايت‌هاي اوليه داشته تا به مرور به شرايط جديد، سازگار شوند. از مهمترين اين حمايت‌ها، آبياري در سال‌هاي اوليه كاشت است. در اين تحقيق، عملكرد و كارايي مصرف آب گياه شن دوست ديودال (Ammodendron persicum) در شرايط لايسيمتري تحت تأثير سطوح مختلف آبياري، مورد توجه قرار گرفت. سطوح مختلف آبياري شامل آبياري در حد ظرفيت زراعي (شاهد)، 75، 50 و 25 درصد كم آبياري بود كه در قالب طرح كاملاً تصادفي و در چهار تكرار اعمال گرديد. ميزان تبخير و تعرق در تيمارهاي شاهد، 75، 50 و 25 درصد كم آبياري به ترتيب 60، 47، 37 و26 ليتر بود. با محاسبه كارايي مصرف آب بر اساس ميزان ماده خشك توليدي به ازاي هر ليتر آب تعرق يافته مشخص گرديد كه بين تيمارهاي مختلف اختلاف معني‌داري وجود دارد. بالاترين كارايي مصرف آب با 2.07 گرم ماده خشك به ازاي هر ليتر تعرق مربوط به تيمار 50 درصد كم آبياري بود. با كاهش ميزان مصرف آب، نسبت ريشه به اندام هوايي افزايش يافت، بگونه‌اي كه در تيمارهاي مختلف اختلاف معني‌داري را نشان داد. نسبت ريشه به اندام هوايي در شاهد برابر با 0.84 و در تيمار 75 درصد كم آبياري برابر با 1.51 بود. نتايج اين تحقيق نشان داد كه گياه ديودال، در مراحل اوليه استقرار به دليل سرعت رشد پايين، از نياز آبي كم برخوردار و با سازوكارهاي متنوعي از جمله توسعه ريشه، كارايي مصرف آب خود را بهبود مي‌بخشد. به دليل رشد كم، اتلاف آب از طريق تبخير در مراحل اوليه استقرار زياد بوده و جهت بهبود راندمان آبياري، روش‌هاي مناسب كاهش تبخير و حفظ رطوبت خاك، توصيه مي‌شود.