بهره‌برداري چندهدفه از ايستگاه‌هاي پمپاژ متوالي در سامانه‌هاي انتقال آب (مطالعه موردي: سامانه‌ي خط انتقال آب از سد درودزن به شهر شيراز)

امروزه با افزايش هزينه‌هاي انرژي، بررسي فرآيندهاي پر مصرف انرژي در جهت بهينه‌سازي آنها بيش از هر زمان ديگر مورد توجه قرار گرفته است. بهره‌برداري از ايستگاه‌هاي پمپاژ متوالي در سامانه‌هاي انتقال آب، كه از جمله زير ساخت‌هاي اصلي شهري محسوب مي شوند، هزينه‌ي زيادي جهت تأمين انرژي و نيز تعمير و نگهداري به بهره برداران تحميل مي نمايد. لذا توسعه روش‌هاي بهره‌برداري بهينه از اين ايستگاه‌ها در راستاي كاهش هزينه‌هاي مصرف انرژي و جلوگيري از استهلاك پمپ‌ها امري ضروري است. در اين مطالعه، مسئله بهره‌برداري از ايستگاه‌هاي پمپاژ با توابع هدف كمينه كردن هزينه‌هاي انرژي و تعمير و نگهداري به‌صورت يك مسئله بهينه‌سازي چندهدفه مورد توجه قرار گرفت. بدين منظور، يك مدل شبيه‌سازي-بهينه‌سازي مبتني بر الگوريتم ژنتيك چندهدفه با مرتب‌سازي نامغلوب (NSGA-II) در ارتباط با مدل هيدروليكي EPANET توسعه داده شد و سپس براي تعيين برنامه بهره‌برداري روزانه از ايستگاه‌هاي پمپاژ متوالي سامانه‌ي انتقال آب از سد درودزن به شهر شيراز استفاده گرديد. نتايج نشان داد ضمن رعايت قيود مسئله، هزينه‌ي انرژي مصرفي در حالت بهره‌برداري بهينه چندهدفه علاوه بر كاهش اثرات استهلاك پمپ‌ها ناشي از سوئيچ هاي تك ساعته، حدود 30 درصد نسبت به بهره‌برداري عادي و 5 درصد نسبت به بهره‌برداري تك هدفه با الگوريتم‌هاي ژنتيك (GA) و جامعه زنبورهاي عسل مصنوعي (ABC) داشته است.