تأثير سكوت بر دقتِ تشخيص زيروبمي موسيقي‌دانان

توانايي ادراك و تشخيص زيروبمي، در فرآيند درك موسيقي اصلي بنيادي است و بسياري از كاوش‌ها در پي يافتن عواملي مؤثر جهت بهبودِ دقت اين توانايي‌ هستند. تاكنون اثرات متفاوتي از سكوت در بازه‌هاي زماني گوناگون، بر توانايي‌ تشخيص زير و بمي انسان شناسايي شده است. مطالعه تحليلي توصيفي حاضر در پي يافتن تأثير قرار دادن سكوت در بازه‌اي خاص، بين محرك‌هاي صوتي، بر دقتِ تشخيص زير و بمي است؛ در اين كاوش، تأثير عوامل مختلف رواني و فيزيكي بر تشخيص زيروبمي تا حد امكان حذف و سپس اثر بخشي ديرندهاي گوناگونِ سكوت‌ در بازه 500 تا2000 ميلي ثانيه بر دقتِ تشخيص زير و بمي موسيقي‌دانان ارزيابي شد. به منظور بررسي تأثير سكوت بر تشخيص زير و بمي، مقادير مختلفي از تضادها (5، 10، 25 و 50 سِنت) استفاده شد. نتايج نشان داد كه قرار گرفتن سكوت بين محرك‌ها با ديرندهاي 500، 1000 و 2000 ميلي ثانيه، دقتِ توانايي تشخيص تضاد زير و بمي را، در دامنه بسامدي 523.25 هِرتز و شدت صوتي در حدود 72.5 دسي‌بِل، در موسيقي‌دانان بهبود مي‌بخشد (0.05 P ). چنين اثري را مي‌توان از منظر فيزيولوژيك با ساز و كار گوش داخلي در فرآيند شنوايي و از ديدگاه روانشناختي با عملكرد حافظه در فرآيند درك و داوري در مورد اصوات، توضيح داد.