مطالعه تطبيقي رابطه سرمايه اجتماعي و كيفيت زندگي در بين سالمندان ساكن منازل و آسايشگاه‌هاي شهر تهران

پژوهش حاضر با هدف  مطالعه رابطه سرمايه اجتماعي و كيفيت زندگي در بين سالمندان ساكن منازل و آسايشگاه‌هاي شهر تهران انجام گرفته است. براي  اين هدف، از روش پيمايش و ابزار پرسشنامه استفاده شده  و تعداد 384 نفر از سالمندان ساكن منازل و آسايشگاه هاي شهر تهران به عنوان نمونه تحقيق انتخاب و مورد  مطالعه قرار گرفتند. يافته هاي پژوهش گوياي آن است كه كيفيت زندگي سالمندان مورد بررسي ساكن منازل در سطحي بالاتر از كيفيت زندگي سالمندان ساكن آسايشگاه مي‌باشد. همچنين بين نوع سكونت سالمندان و سرمايه اجتماعي نيز رابطه معني داري مشاهده شد و سالمندان ساكن منازل در مقابل سالمندان ساكن آسايشگاه ها از سرمايه اجتماعي بالاتر و كيفيت زندگي بهتري برخوردارند. همچنين نتايج تحقيق نشان داد بين سرمايه اجتماعي و ابعاد تشكيل دهنده آن (اعتماد اجتماعي، حمايت اجتماعي و مشاركت اجتماعي) با كيفيت زندگي سالمندان رابطه معني داري وجود دارد. نتايج تحليل  چند متغيره نشان داد، با كنترل تمـام متغيرها، نوع سكونت همچنان تاثير قوي و معناداري بر كيفيت زندگي هر دو گروه سالمندان دارد. هر چند شدت اين اثرگذاري براي سالمندان ساكن منزل بيشتر از سالمندان ساكن آسايشگاه ها است. متغيرهاي مشاركت اجتماعي، نوع سكونت، اعتماد اجتماعي و حمايت اجتماعي به ترتيب بيشترين تاثير را در كيفيت زندگي سالمندان  دارند.