تحليل فضايي اثرات بيكاري و بيكاري تحصيل كردگان بر جغرافياي سياسي ايران

بيكاري از لحاظ اجتماعي و سياسي ظرفيت بحران آفريني بالايي دارد و مي‌تواند مقبوليت و حتي مشروعيت حكومت‌ها را زير سوال ببرد. پاسخ حكومتها به بيكاري، ايجاد فرصت هاي آموزشي است تا ورود نيروي جديد به بازار كار را به تعويق بيندازند كه در ايران باعث افزايش بيكاري تحصيل‌كردگان شده است. تفاوت فضايي در نرخ بيكاري و سهم بيكاران تحصيل‌كرده در كشور، تبعيض فضايي مزمن و تسلط الگوي مركز پيرامون و انطباق اين الگو بر محل زيست گروه هاي قومي، نگراني هاي سياسي و احتمال اوج گرفتن ناآرامي را در كشور افزايش مي دهد. اين مقاله با روش توصيفي تحليلي و آماري با تأكيد بر كشف الگوهاي فضايي بيكاري به‌طور عام و بيكاري تحصيل‌كردگان به‌طور خاص با استفاده از روش هاي تحليل فضايي آماره موران و آماره Getis–Ord Gi* در پي پاسخ به اين سوالات است كه الگوهاي فضايي بيكاري در ايران چگونه است و داراي چه اثراتي بر جغرافياي سياسي كشور است؟ نتايج پژوهش نشان مي‌دهد الگوهاي فضايي بيكاري با بيكاري تحصيل كردگان متفاوت است و پايداري اين الگوها طي زمان باعث تقويت فرايندهاي ناموزون مهاجرت و توسعه شده و برداشت مردم از آن را سياسي ساخته است و تداوم اين وضعيت از ديدگاه جغرافياي سياسي، چالش بزرگي براي حاكميت و دولتمردان است.