فردگرايي‌ و نيات باروري

پيشگيري از تداوم باروري‌ زيرسطح ‌جايگزين و پيامدهاي آن نيازمند شناخت علل نخواستن فرزند است. با الهام از نظريه گذار دوم جمعيتي و مفهوم رابطه ناب گيدنز، اين پژوهش رابطه ميان فردگرايي و نيات باروري را بررسي مي‌كند. بدين منظور، پيمايشي طراحي و در نمونه‌اي بالغ بر 375 زوج در شرف ازدواج ساكن شهر تهران در سال 1395 اجرا شد. از كل پاسخگويان،87 درصد قصد داشتن فرزند بعد از ازدواج را داشتند، 39 درصد هيچ يا يك فرزند را ايده‌آل مي‌دانستند، و 54 درصد قصد به تاخير انداختن فرزندآوري براي سه سال و يا بيشتر را داشتند. تحليل رگرسيون لاجستيك نشان داد، افرادي كه فارغ از انگيزه‌هاي خانوادگي و اجتماعي وارد رابطه زناشويي مي‌شوند، تمايل كمتري به داشتن فرزند، و قصد داشتن كمتر از دو فرزند و به تاخير انداختن فرزندآوري براي سه سال و يا بيشتر دارند. همچنين، افرادي كه با آزادي بيشتر مستقلا همسر خود را برگزيدند، بيشتر تمايل به داشتن هيچ يا يك فرزند داشتند. روابط برابرانه‌تر بين زوجين با تمايل به فاصله‌گذاري طولاني‌تر فرزندآوري رابطه داشت. يافته‌ها حاكي است كه فردگرايي مبناي مهم نيت باروري پايين زوجين جوان است، كه ضروري است در تدوين و اصلاح سياست‌هاي جمعيتي مقابله با باروري پايين در كشور مورد توجه قرار گيرد.