خوانش بينامتني آثار فيگوراتيو منصور قندريز

بنا بر تعريف بينامتنيت، هر متن با بازآفريني معاني گذشته، صورت متحول شده متون پيش از خود است. رولان بارت با طرح بينامتنيت خوانشي و توجه به مخاطب، گستره نويني را به روي تاويل معنا و خوانش چندباره آثار هنري و ادبي گشود. در اين نوشتار سه اثر از مجموعه آثار فيگوراتيو منصور قندريز، به روش توصيفي تحليلي، توسط نويسنده و جامعه آماري منتخب وي، مورد خوانش بينامتني قرار گرفته است. هدف اصلي در اين پژوهش، اول: امكان كاربرد روش بينامتني در خوانش آثاري بدون امكانات ارجاعي مختلف (نوشتار، رنگ و...) و دوم: شناخت ميزان و چگونگي بهرهبرداري از روابط بينامتني (همچون ارجاع صريح به متن‌هاي ديگر) توسط مخاطبيني با جامعه آماري متفاوت است. بنا بر نتيجه الف) با وجود آنكه اين آثار، از وجوه شاخص خوانش آثار تجسمي به روش بينامتني، همچون كلاژ و نوشتار و گاه رنگ و بافت بهره نبرده‌اند، اما به دليل وجود فضاي سوراليستي حاكم بر تصوير، خوانش‌هاي متفاوتي را پذيرا هستند. ب) بسياري از مخاطبين، با خوانشي تركيبي، بطور همزمان از انواع شيوه متني، بينامتني و بافتاري بهره برده‌اند ج) تحليل خوانش‌ها مشخص نمود كه ارتباط نزديكي ميان شناخت و پيش‌متن‌هاي ذهني هر فرد با خوانش بينامتني وي وجود دارد.