بررسي ناپديدي هنر در عصر فراواقعيت از منظر بودريار با تاكيد بر آثار ريچارد پرينس به مثابه مصاديق آن انديشه

از دهه 1960 به بعد با رشد فزاينده شمار تصاويري كه در زندگي روزمره رسوخ مي كردند، مفهوم وانموده به مرور وارد مباحث نقد هنري گرديد. از نظر بودريار در فرهنگ پسامدرن، وانموده‌ها بر همه وجوه زندگي بشر سلطه يافته‌اند و به هيچ روي قابل تشخيص از امر واقعي نيستند. ايماژها در عصر پسامدرن نه تنها ادعاي نمايش واقعيت را ندارند بلكه خود را به جاي آن معرفي مي‌كنند. افزون بر اين نقشي كه عكاسي در دوره پسامدرن ايفا مي كند، بسيار تحت تاثير انديشه هاي بودريار است. عكاسان پسامدرن بر اتمام جهان تصويري تاكيد مي كنند و معتقدند تنها حقيقتي كه اكنون در اختيار ماست، جهان عكاسي شده است. متفكران پسامدرن و از جمله بودريار نيز بر اين انديشه اند كه بازنمايي همه آن چيزي است كه هست و مي‌تواند باشد. ريچارد پرينس از جمله هنرمندان پسامدرني است كه با از آن خودسازي تصاوير ديگر هنرمندان، تمايز ميان اصل و كپي را مخدوش مي‌كند. اين پژوهش مي كوشد ضمن تحليل چرايي آراي بودريار درباره ناپديدي هنر معاصر، به تبيين آثار پرينس به مثابه مصاديق آن انديشه بپردازد و به روش توصيفي و تحليلي نشان دهد كه وي از ماهيت تصوير به عنوان وانموده بهره گرفته است.