تبيين واكنشهاي عاطفي دختران با نشانگان شكست عشقي؛ مطالعه اي كيفي

نشانگان شكست عشقي، مجموعه علائمي است كه پس از پايان يافتن يك رابطۀ عاطفي در افراد به‌وجود مي‌آيند و عملكرد فرد را در حوزه‌هاي مختلف مورد تأثير منفي خود قرار مي‌دهد. اين پژوهش با هدف توصيف و تبيين واكنشهاي عاطفي دختران با نشانگان شكست عشق انجام شد. روش پژوهش كيفي و از نوع كيفي و پديدارشناسي بود. جامعه پژوهش را تمام دختران دانشجوي خوابگاهي دانشگاه تهران تشكيل دادند كه در سال 1397 تجربۀ شكست عشقي داشتند. با استفاده از نمونه‌گيري هدفمند، دختران ساكن يكي از خوابگاه‌هاي دانشجويي دانشگاه تهران انتخاب شدند. نمونه‌گيري تا رسيدن به اشباع داده‌ها ادامه يافت و در نهايت 14 نفر انتخاب شدند و از طريق مصاحبه‌هاي نيمه‌ساختاريافته مورد مطالعه قرار گرفتند. تحليل داده‌ها از طريق روش كلايزي انجام شد. تحليل مصاحبه‌ها به توليد دو مضمون اصلي، 15 مضمون فرعي و 49 مفهوم اوليه منجر شد. مضمون اصلي نخست «واكنشهاي عاطفي سازگارانه» بود كه مضمونهاي فرعي احساس ارزشمندي، احساس رضايت و تنظيم عواطف را در بر مي‌گرفت. مضمون اصلي دوم «واكنشهاي عاطفي ناسازگارانه» بود كه مضمونهاي فرعي احساس شكست، احساس بي ارزشي، احساس سردرگمي هيجاني، احساس ترس، احساس كمبود و سوگ، احساس آسيب پذيري، افسردگي، احساس خشم، احساس حسادت، احساس ملالت، بي اشتياقي و دلزدگي و تنفر بود. نتايج پژوهش نشان داد كه تجربه شكست عشقي، پيامدهاي سخت و ناگوار و بعضاً رشد محوري دارد كه در افراد مختلف متفاوت و بعضاً مشابه است. نتايج پژوهش به دليل بومي بودن و استفاده از رويكردي كيفي، امكان تعميم پذيري در جامعه ما را دارد و هم چنين زمينه‌اي براي تدوين دستورالعملهاي مداخلاتي و بسته‌هاي مشاوره‌اي متناسب با اين آسيب فراهم مي كند.