ارائه مدل علّي تأثير آرزوهاي ذاتي و بيروني بر رضايت از زندگي: نقش ميانجي سلامت رواني

هدف از پژوهش حاضر، ارائه مدل علّي تأثير آرزوهاي ذاتي و بيروني بر رضايت از زندگي با توجه به نقش ميانجي سلامت رواني بود. روش پژوهش، كاربردي و از نوع پژوهش‌هاي پيش‌بين بود. جامعه آماري شامل تمامي دانشجويان دانشگاه علامه طباطبايي در سال تحصيلي 92-1391 بودند. براي‌اين‌منظور، تعداد 250 نفر از دانشجويان دانشگاه علامه طباطبايي به روش نمونه‎گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزارهاي اين پژوهش، شاخص آرزو گروزت و همكاران (AI)، پرسشنامه‌ سلامت عمومي 28 سؤالي (GHQ-28) و مقياس رضايت از زندگي داينر و همكاران (SWLS) بودند. تمام تحليل ها به روش مدل‌سازي معادلات ساختاري انجام شدند. نتايج نشان داد كه آرزوهاي ذاتي، سلامت رواني را به صورت مثبت و آرزوهاي بيروني، سلامت رواني را به‌صورت منفي پيش‌بيني مي‌كنند؛ آرزوهاي ذاتي و بيروني بر رضايت از زندگي به‌طور مستقيم تأثيري نداشتند؛ بلكه آرزوهاي ذاتي با واسطه‌گري سلامت رواني مي‌تواند بر رضايت از زندگي دانشجويان بيفزايد؛ اما آرزوهاي بيروني با واسطه‌گري سلامت رواني مي‌تواند از ميزان رضايت از زندگي دانشجويان بكاهد. همچنين سلامت رواني تأثير علّي و مستقيمي بر رضايت از زندگي داشت. با توجه به نتايج، مي‌توان راه رسيدن به رضايت و سلامت روان‌شناختي را در پرتو توجه به ارزش‌ها و آرزوها، نيازهاي بنيادي، معنادار بودن و هدفمندي زندگي براي دانشجويان فراهم نمود.