بررسي نقش تاب‌آوري در آسيب‌پذيري رواني كاركنان دانشگاه آزاد اسلامي بيرجند در بحران پاندمي كوويد-19

مقدمه: ظهور كوويد ۱۹ و پيامدهاي آن منجر به ترس، نگراني و اضطراب در بين افراد در سراسر جهان شده است. هدف: هدف از اين پژوهش بررسي نقش تاب‌آوري در پيش‌بيني آسيب پذيري رواني است. روش: اين مطالعه از نوع توصيفي بوده و جامعه، كاركنان دانشگاه آزاد بيرجند در سال ۱۳۹۹ بود. ۱۲۳ نفر بر اساس جدول مورگان، به عنوان نمونه به صورت تصادفي ساده انتخاب شدند و پرسشنامه‌ها شامل تاب‌آوري كونور و ديويدسون و نشانگان رواني بود. براي تجزيه و تحليل داده‌ها علاوه بر ميانگين و انحراف معيار، آزمون همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندگانه استفاده و تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم افزار آماري spss انجام شد. يافته ‌ها: بين نمره كلي تاب‌آوري با آسيب‌پذيري رواني رابطه معني‌داري وجود دارد. در بين خرده مقياس‌ها هم به ترتيب؛ افسردگي (۰/۶۴۷=r)، حساسيت در روابط متقابل (۰/۵۵۳=r)، وسواس (۰/۵۰۳=r)، اضطراب (۰/۴۹۷=r) و پرخاشگري (۰/۴۷۴=r) بيشترين همبستگي با تاب‌آوري را داشتند (P ۰/۰۰۱). همچنين نتايج تحليل رگرسيون خطي نشان داد كه تاب‌آوري توانست به طور كلي ۴۰ %ميزان آسيب پذيري رواني و خرده مقياس‌هاي آن را پيش بيني كند (P ۰/۰۰۱). نتيجه‌ گيري: مي‌توان نتيجه گرفت كه افزايش تاب‌آوري مي‌تواند به كاهش خرده مقياس‌هاي آسيب‌پذيري رواني افراد منجر شود. همچنين مي‌توان از نتايج اين مطالعه براي تشخيص ميزان آسيب‌هاي روان‌شناختي ناشي از بحران پاندمي كوويد 19 در كاركنان دانشگاه آزاد بيرجند و برنامه‌ريزي جهت انجام مداخلات روان‌شناسي لازم در اين گروه هدف استفاده كرد.