همگوني همخوان ‌با همخوان در گويش دماوندي: نظريه هندسه مشخصه‌هاي واجي

مقاله حاضر در چارچوب نظريه‌ هندسه مشخصه‌هاي واجي به بررسي فرايند همگوني همخوان با همخوان در يكي از گويش‌هاي استان تهران موسوم به گويش دماوندي مي‌پردازد. نظريه هندسه مشخصه‌ها نيز به اين موضوع مي‌پردازد كه چگونه مشخصه‌هاي تمايزدهنده‌ مختلف توسط قواعد واجي مرتب مي‌شوند. اين‌كه آيا مي‌توان در چارچوب اين نظريه، فرايند همگوني همخوان‌ها در گويش دماوندي را تبيين كرد يا خير، مساله مطرح در اين پژوهش است. براي پاسخگويي به اين پرسش‌، ابتدا 600 داده‌ از طريق ارائه پرسشنامه به گويشوران و نيز با استفاده از داده‌هاي موجود در كتاب‌ها و پايان‌نامه‌هاي مرتبط جمع‌آوري گرديد. سپس با معرفي نظريه و درنظرگرفتن روش تحقيق مناسب به تحليل داده‌ها پرداخته شد. تحليل هر يك از همگوني‌ها از طريق مشخص كردن تناوب‌هاي موجود در بين داده‌ها، ارائه جدولي از نمونه‌هاي هر تناوب، انتخاب يك نمونه به‌عنوان‌مثال، بررسي دو فرضيه براي مشخص‌شدن صورت زيرساختي آن، بيان صورت خطي فرضيه تأييدشده و در نهايت ارائه بازنمايي غيرخطي نمونه از طريق مشخصه‌هاي واجي صورت پذيرفت. نتايج به‌‌دست‌ آمده حاكي از آن بود كه فرايند همگوني همخوان‌ها در گويش دماوندي و در چارچوب نظريه هندسه مشخصه‌هاي واجي، قابل تبيين است.