تاثير جايگاه توليد همخوان انسدادي در كلمه بر ميزان وي‌اُتي در گويش كردي ايلام

واكداري يكي از مسائل بحث‌برانگيز حوزه آواشناسي است. همان‌طور كه مي‌دانيم همخوان‌ها به دو دسته واكدار و بي‌واك تقسيم مي‌شوند. ارتعاش تارآواها در طول بست باعث به‌وجودآمدن همخوان‌هاي واكدار و خالي‌بودن طول بست انسدادي از واك باعث ايجاد همخوان بي‌واك مي‌شود. در آغاز اگر هجا بعد از همخوان، واكه يا همخوان‌ رسا بيايد، واكداربودن يا نبودن همخوان روي زمان شروع واكداري واكه يا همخوان رسا تاثير مي‌گذارد. زمان شروع واكداري يا به اختصار «وي‌اۥ‌تي» اصطلاحي است كه توسط ليسكر و آبرامسون در سال (1964) ابداع شد و به فاصله زماني ميان انفجار رهش همخوان انسدادي و شروع امواج شبه‌منظم نشان‌دهنده تكانه‌هاي حنجره گفته‌ مي‌شود. يكي از فاكتورهاي تاثيرگذار بر مقدار وي‌اُتي جايگاه توليد همخوان انسدادي در كلمه است. اين مقاله برآن است تا مقدار وي‌اُتي در سه جايگاه آغازين، ميان‌واكه‌اي و بعد از سايشي بي‌واك در گويش كردي ايلام را اندازه‌گيري كرده و اين‌ موارد را به‌كمك آزمون‌هاي آماري مقايسه نمايد. باتوجه‌به نتايج به‌دست آمده در اين زمينه مي‌توان نتيجه گرفت كه تفاوت ميزان وي‌اُتي در جايگاه‌هاي مختلف (آغازين، ميان‌واكه‌اي و بعد از سايشي بي‌واك) معني‌دار است.