تأملي بر تفاوت رهيافت هرمنوتيكي گادامر با هايدگر به مسئله تناهيِ حقيقت

در اين نوشتار كوشيده‌ايم رويكرد انتقادي هرمنوتيك فلسفي گادامر به هايدگر را درباره سنت و زبان متافيزيك از طريق بنياديابي آن در تلقي متفاوت اين دو متفكر از مسئله تناهي حقيقت تفسير كنيم. مقصود از تناهي حقيقت در اينجا، تأكيد بر دسترس‌ناپذيري بنياد پديداريِ پديدار و عدم امكان بنيان‌گذاريِ حقيقتِ هستي‌شناختي بر حضور مطلق در بي‌واسطگي يا وساطت تام است. در اين نوشتار مي‌كوشيم بر اساس تفسيري اجمالي از تناهي رويداد حقيقت در انديشه متأخر هايدگر ذيل مفهوم رويدادگي، نشان دهيم كه گادامر چگونه ايده محوري هايدگر، يعني بي‌بنيادي و پوشيدگيِ رويداد حقيقت و به‌ويژه دسترس‌ناپذيريِ آن را براي مفاهيم متافيزيكي ذاتاً متحول ساخته است و با نفيِ آغازگاه فرارونده انديشه هايدگر از متافيزيك، آن را چگونه به مفاهيم متافيزيكي بازمي‌گرداند؛ از اين طريق كه گادامر مفهوم رويدادگي هايدگري را با رجوع به فلسفه هگل، بر انديشه اين‌هماني ميان حقيقت و كل، و نيز با تفسير كل به مثابه تاريخ روح، ذيل نظريه تاريخ تأثير و تأثر تفسير مي‌كند و با رجوع به بحث چشم‌انداز و افق در پديدارشناسي ادراك حسي هوسرل، تناهيِ حقيقت را به منزله وحدت‌بخشيِ تام‌شونده همواره اتمام‌ناپذير در گفت‌وگو ميان فهم و سنت مي‌فهمد.