تحليل سطوح توسعه‌ امكانات و خدمات كشاوزي در سكونتگاه‌‌هاي روستايي استان كهگيلويه و بويراحمد

مديريت و برنامه‌ريزي متوازن توسعه كشاورزي مستلزم شناخت نابرابري‌‌ها، فاصله‌‌ها و اتّخاذ رويكرد منطقه‌اي و تمركززدايي به‌منظور هدايت مناسب امكانات، سرمايه‌‌ها و نيروي انساني است. بنابر‌اين پژوهش حاضر با رويكرد توصيفي - تحليلي در پي رسيدن به دو هدف صورت گرفته است: الف. مشخص كردن وضعيت توسعه‌يافتگي كشاورزي شهرستان‌‌هاي استان كهگيلويه و بويراحمد با استفاده از تكنيك‌‌هاي چند معياره (تاپسيس، ويكور و ساو) ب. ارائه يك مدل تلفيقي بر اساس نتايج اين سه مدل با استفاده از تكنيك كپ لند. جامعه آماري شامل 8 شهرستان استان بر اساس سرشماري سال 1395 مي‌باشد. داده‌‌هاي موردنياز پژوهش (34 متغير) با استفاده از سالنامه آماري سال 1394 و سرشماري سال 1390 جمع‌آوري‌شده است. همچنين وزن هركدام از متغير‌ها با استفاده از روش AHP (مقايسه دوبه‌دو) مشخص و نقشه‌‌هاي مربوط به وضعيت توسعه‌يافتگي شهرستان‌‌ها با استفاده از نرم‌افزارGis ترسيم‌شده است. نتايج پژوهش بيانگر آن است كه در سطح استان هيچ شهرستاني به لحاظ امكانات كشاورزي در سطح توسعه‌يافتگي بسيار بالا قرار ندارد، همچنين ميان شهرستان‌‌هاي استان شكاف توسعه‌اي و ناهمگني آشكاري وجود دارد زيرا شهرستان بويراحمد با مقدار شاخص تلفيقي 0.797 در رتبه اول (وضعيت نسبتاً توسعه‌يافته) و شهرستان باشت با اختلاف 0.653 و مقدار شاخص تلفيقي 0.144 در رتبه هشتم (وضعيت كاملاً محروم از توسعه) قرار دارد. 37.5 درصد شهرستان‌‌ها نسبتاً توسعه‌يافته، 25 درصد شهرستان‌‌ها در وضعيت توسعه‌يافتگي متوسط، 25 درصد شهرستان‌‌ها نسبتاً محروم از توسعه و درنهايت 12.5 درصد شهرستان‌‌هاي استان كاملاً از توسعه محروم هستند.