بررسي فراهنجاري اشتقاقي در اشعار طالب آملي

در زبان فارسي فرآيندهاي متعددي براي واژه‌‌سازي وجود دارد. ساخت انواع واژه بر پايۀ موازين و معيارهايي پذيرفته شده و معهودي در زبان است كه عدول از آن به هنجارشكني زباني منجر مي‌‌شود. در شعر سبك هندي، واژه‌‌هاي تازۀ فراواني ساخته شدند. يكي از مهم‌‌ترين فرآيندهاي ساخت واژه در سبك هندي كه موجب غناي زبان هم شده، اشتقاق است. در اين سبك، علاوه بر ساخته شدن واژه‌هايِ مشتق جديد بر اساس قواعد عادي و متداول واژه‌‌سازي، نوعي واژه‌‌هاي مشتق نيز به وجود آمدند كه از قواعد و نظام حاكم بر ساخت واژه عدول كرده‌‌اند. ساختار اين نوع واژه‌‌ها، دور پروازي خيال و ارادۀ معناي جديد را به شكل بهتر نشان مي‌‌دهند. طالب آملي از شاعران بنام و برجستۀ سبك هندي، از جمله كساني است كه انواع واژه‌‌هاي تاز‌‌ه آفريده‌است. در اين ميان، واژه‌‌هاي مشتق فراهنجاري وجود دارند كه در ساختار آن‌‌ها، در محور هم‌‌نشيني وندهاي اشتقاق‌‌ساز با تكواژ پايه، تخطّي و عدول صورت گرفته‌است. در مقالۀ حاضر با بررسي و تحليل اين نوع واژه‌‌ها در اشعار طالب آملي بدين نتيجه رسيديم كه طالب آملي با استفاده از انعطاف زبان فارسي و نوآوري در قاعدۀ اشتقاق هم موجب انكشاف زبان فارسي و هم موجب برجستگي كلامش شده‌است تا به سهم خود نشان دهد زبان فارسي از حيث صرفي كم‌‌مايه نيست.