كاركردهاي محتوايي و زيبايي‌ شناختي گل‌‌ها و گياهان در اشعار حسين منزوي

علاقه به گل‌ها و گياهان و استفاده از عناصر طبيعي در شعر به دوره خاصي تعلق ندارد. اغلب شاعران كوشيده‌اند تا با استفاده از پديده‌هاي طبيعي و تركيبات تازه‌اي كه خلق مي‌كنند به مفاهيم و انديشه‌هاي مورد نظرشان بپردازند اما گرايش به طبيعت و گل‌ها و گياهان در شعر كلاسيك با شعر معاصر تا حدودي متفاوت است؛ در شعر معاصر تجلّي طبيعت و گل‌ها و گياهان با خصوصيات متعددي از جمله: سنّت‌‌شكني، زبان جديد، جهان‌بيني ويژه و... همراه است. حسين منزوي (13831325ه.ش) از شاعران پر مخاطب معاصر، با نگرش تازه و با زباني نو به طبيعت و پديده‌هاي آن پرداخته‌است. وي از شاعران رمانتيك و تأثيرگذار دوره معاصر است كه برخوردي عيني و هوشمندانه با انسان، اجتماع و طبيعت اطرافش دارد و هر چه از دوران آغازين شعر او فاصله مي‌گيريم نوع بهره‌مندي او از طبيعت و عناصر طبيعي، ژرف‌تر و ساختارمندتر مي‌شود و شعر احساساتي و عاشقانه آغازين شاعر به سوي اشعار اجتماعي و سياسي ارتقا مي‌يابد و از اين‌رو واژگان، تصاوير و تركيبات جديدي را خلق مي‌كند. هدف از اين پژوهش توصيفي تحليلي، بررسي كاركردهاي گل‌ها و گياهان در اشعار حسين منزوي است. نتيجه تحقيق نشان مي‌‌دهد كه منزوي با نگرش و بيان خلّاقانه و بسامد قابل توجهي از گل‌ها و گياهان به عنوان نقش‌مايه و نماد چند معنايي و محور ساختاري تصاوير بلاغي در جهت بيان انديشه‌هاي شاعرانه، زيبايي شعر، هماهنگي و تناسب بخشيدن به اجزاي كلام استفاده نموده كه اين امر توسعه زباني و محتوايي را براي شاعر فراهم ساخته‌است.