تأثير توانمندسازي ساختاري بر فرسودگي شغلي در دانشگاه‌هاي دولتي ايران: نقش حلقوي رفتار شهروندي فردي و رفتار شهروندي سازماني

هدف: در اين پژوهش قصد بر اين است تا تأثير توانمندسازي ساختاري بر فرسودگي شغلي بررسي شده و نقش حلقوي رفتار شهروندي فردي و سازماني كه به‌عنوان ميانجي در رابطه بين اين دو متغير ايفا مي‌شود، آشكار شود. روش: اين پژوهش توصيفي از جامعه آماري متشكل از اعضاي هيئت علمي در سراسر ايران است. با توجه به حجم نمونه كه برابر با 515 نفر است، در مجموع 580 پرسش‌نامه بين پاسخ‌گوياني كه به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي دومرحله‌اي تصادفي انتخاب شدند، توزيع و520 پرسش‌نامه جمع‌آوري شد. ابزار سنجش اين پژوهش سه پرسش‌نامه استاندارد بود كه روايي و پايايي آنها در آزمون‌هاي انجام‌شده تأييد شد.يافته‌ها: نتايج مدل‌يابي معادلات ساختاري نشان داد كه توانمندسازي ساختاري بر فرسودگي شغلي تأثير معناداري ندارد؛ اما، رفتار شهروندي فردي و رفتار شهروندي سازماني به‌عنوان ميانجي در رابطه بين توانمندسازي ساختاري و فرسودگي شغلي، تأييد شد.نتيجه‌گيري: اين پژوهش، علاوه بر برخي توانمندسازي‌هاي ساختاري در راستاي توسعه تئوري، چند دستاورد كاربردي براي دانشگاه‌هاي دولتي ايران را نيز به همراه دارد. از جنبه كاربردي، شناختي از وضعيت متغيرهاي پژوهش و روابط بين آنها ارائه كرده است كه اين شناخت مي‌تواند مبناي برنامه‌ريزي مديران دانشگاه‌هاي دولتي براي افزايش سطح توانمندسازي ساختاري اعضاي هيئت علمي در اين دانشگاه‌ها باشد. مبتني بر يافته‌هاي اين پژوهش، در اين برنامه‌ريزي بايد رفتار شهروندي فردي و سازماني اعضاي هيئت علمي و كاهش سطح اجراي مؤلفه‌هاي فرسودگي شغلي توسط مديران مدنظر قرار گيرد.