اندازه‌‌گيري ريسك سبد سهام با در نظر گرفتن هم‌بستگي نامتقارن دنباله‌اي در بورس اوراق بهادار تهران

هدف: مدل‌سازي و اندازه‌گيري ريسك پرتفوي، يكي از مشكلات پيش‌ روي سرمايه‌گذاران است. پژوهشگران، همواره به رويكرد سنتي اندازه‌گيري ريسك انتقاد كرده‌اند. پژوهش‌هاي تجربي، از حقايق آشكارشده در توزيع بازده دارايي‌ها حكايت مي‌كند. اين حقايق شامل دنباله پهن، چولگي منفي و خوشه‌بندي نوسان است و علاوه بر اينها، شواهد ديگري نيز وجود دارد كه هم‌بستگي نامتقارن دنباله‌اي در توزيع بازده دارايي‌ها را نشان مي‌دهد؛ به اين معنا كه در بازارهاي رو به پايين، هم‌بستگي بين دارايي‌ها، بيشتر از بازار‌هاي رو به بالاست، بنابراين، مي‌بايست در مدل‌سازي ريسك، اين مسئله در نظر گرفته شود. روش: مقاله پيش ‌رو، به‌منظور مدل‌كردن حقايق يادشده، به‌ترتيب از تئوري ارزش فرين، گارچ، گارچ نمايي و مدل گارچ گولستن ـ جاگاناتاهان ـ رانكل (GJR) و كاپيولاي Tskewed استفاده كرده است. همچنين به‌منظور محاسبه وزن‌هاي پرتفوي، از مدل ميانگين ـ واريانس استفاده شده است. يافته‌ها: يافته‌ها حقايقي را در خصوص بحث مربوط به توزيع بازده دارايي‌ها براي 30 شركت بررسي ‌شده در بورس تهران آشكار كرد. همچنين، روش‌هاي بررسي ‌شده، نشان‌دهنده برتري رويكرد پيشنهادي در مقايسه با ساير روش‌هاي سنتي است. نتيجه‌گيري: هنگام استفاده از خانواده گارچ، مدل گارچ گولستن ـ جاگاناتاهان ـ رانكل، در مقايسه با دو روش ديگر، عملكرد بهتري دارد كه اهميت در نظر گرفتن اثرهاي اهرم در مدل‌سازي ريسك براي بازده سهام در بورس تهران را نشان مي‌دهد.