بررسي عملكرد قطعات سازه اي سامانه آشكارساز ناهنجاري مغناطيسي هواپايه با شبيه سازي محيط عملياتي

آشكارسازي ناهنجاري مغناطيسي روشي غيرفعال است كه با آشكار كردن ناهنجاري‌ها در ميدان مغناطيسي زمين، به كشف اشياء فرومغناطيسي ناشناس در محيط مي‌پردازد. تشخيص ناهنجاري مغناطيسي مسئله‌اي مهم در برنامه‌هاي مختلف از جمله نظارت زمين‌شناسي و شناسايي نظامي است. سنسورهاي آشكارش ناهنجاري مغناطيسي؛ آشفتگي‌هاي موضعي را در ميدان مغناطيسي تشخيص مي‌دهند، كه مي‌تواند براي تشخيص وجود و برآورد جايگاه اشياء پنهان يا غوطه‌وري مانند زيردريايي‌ها و سنگ معدن استفاده شود. تشخيص زيردريايي‌هايي كه از لحاظ صوتي بسيار بي‌صدا ساخته مي‌شوند، به وسيله آشكارسازهاي صوتي بسيار سخت و حتي ناممكن است. از اين رو بهره‌مندي از سيستم‌هاي آشكارساز ناهنجاري مغناطيسي ضروري به نظر مي‌رسد. در پژوهش حاضر در ابتدا سامانه‌هاي موجود مورد بررسي قرار گرفته، سپس به بازطراحي مكانيكي يك سامانه‌ آشكارش ناهنجاري مغناطيسي هواپايه پرداخته شده است. در ادامه توزيع تنش در سامانه طراحي‌شده به‌وسيله‌ نرم‌افزار آباكوس به روش اجزاء محدود مورد تحليل قرار گرفته است. نتايج نشان مي‌دهد بيشينه مقدار تنش مجموعه قطعات براي شتاب عملياتي 0/2g  برابر باMPa 88/7  است كه اين مقدار در واقع بسيار كمتر از تنش تسليم ماده‌ مورد استفاده  است. در نتيجه، در هيچ كدام از قطعات، تغيير شكل دائم ايجاد نمي‌شود كه از قابل قبول بودن طراحي مكانيكي سامانه آشكارش ناهنجاري مغناطيسي هواپايه حكايت دارد.