مواجهه موش‌هاي صحرايي نر با مورفين در دوره‌ي نوجواني شدت سندرم محروميت از مورفين و بيزاري مكاني شرطي شده در بزرگسالي را افزايش مي‌دهد

زمينه و هدف: نوجواني يك مقطع زماني حساس رشد مغزي در نظرگرفته مي‌شود كه تغييرات ماندگار مغزي مي‌تواند در آن رخ دهد. شواهدي وجود دارد كه نشان‌دهنده افزايش چشمگير سوء مصرف اوپيات‌ها در ميان نوجوانان در سال‌هاي اخير است. با وجود مطالعات زيادي كه در زمينه اثرات مصرف داروهاي مخدر انجام شده است، اثرات بلند مدت نوروبيولوژيك و رفتاري مواجهه با اوپيات‌ها در نوجواني كه به عنوان دوران حساس بلوغ سيستم عصبي درنظرگرفته مي‌شود، به ميزان زيادي ناشناخته باقي مانده است. در اين مطالعه به بررسي مواجهه مزمن با مورفين در دوران نوجواني و اثرات بلندمدت آن بر علائم فيزيكي و بيزاري محروميت از مورفين القايي با نالوكسان در موش هاي صحرايي وابسته به مورفين در طي بزرگسالي مي‌پردازيم. روش ‌ها: در اين مطالعه به موش‌هاي صحرايي نر نوجوان (31 روزه) دوز افزايشي 2/5 ميلي ‌گرم/كيلوگرم مورفين (25-2/5 ميلي ‌گرم/كيلوگرم) به صورت زير جلدي روزي دو بار به فاصله هر 12 ساعت يكبار به مدت ده روز تزريق ‌شد. سپس در دوران بزرگسالي موش‌هاي صحرايي (60 روزه) آزمون‌ رفتاري بيزاري مكان شرطي شده به دنبال ايجاد وابستگي در آن‌ها جهت بررسي جنبه ‌هاي انگيزشي منفي سندرم محروميت از مورفين القا شده با نالوكسان انجام گرديد. همچنين در همين حيوانات پس از تزريق نالوكسان علائم رفتاري سندرم محروميت از مورفين ثبت و بررسي شد. يافته‌ ها: نتايج نشان داد كه مواجهه‌ي مزمن موش صحرايي نر با مورفين در نوجواني به طور معني‌داري سبب افزايش علائم فيزيكي و بيزاري ناشي از محروميت مورفين (القايي با نالوكسون) در همين موش ها در بزرگسالي مي ‌شود. نتيجه ‌گيري: مواجهه مزمن با مورفين در نوجواني كه دوره مهمي در تكامل مغز محسوب مي ‌شود، مي‌تواند سبب بروز تغييرات ماندگار رفتاري و نوروبيولوژيكي در سيستم عصبي گردد كه موجب تغيير در روند محروميت از مورفين در بزرگسالي شود.