اثر تمرينات استقامتي با شدت متوسط بر برخي شاخص هاي كبد چرب و متابوليك در زنان ديابتي مبتلا به كبد چرب غيرالكلي

زمينه و هدف: نقش پروتئين هاي بتاكلوتو و فاكتور رشد فيبروبلاست 21 در شرايط ديابت نوع 2 و كبد چرب غيرالكلي به خوبي تبيين شده است اما تحقيقات محدودي درخصوص اثر تمرين استقامتي با شدت متوسط بر بيان اين پروتئين ها در بيماران مبتلا به كبد چرب غيرالكلي وجود دارد. پژوهش حاضر با هدف تعيين آثار 8 هفته تمرين استقامتي بر بيان اين دو پروتئين در زنان ديابتي مبتلا به كبد چرب غيرالكلي اجرا شد. روش‌ ها: 30 زن ديابتي (سن 7 ± 53 سال ، قد 4 ± 158 سانتي متر، وزن 9 ± 75 كيلوگرم) داراي كبد چرب غيرالكلي درجه دو و سه در اين مطالعه شركت كردند. آزمودني‌ ها به صورت تصادفي به دو گروه 15 نفره كنترل و تمرين تقسيم شدند. تمرينات گروه تمرين به صورت دويدن در هر بار به مدت 30-45 دقيقه و شدت 70-60% ضربان قلب ذخيره و سه جلسه در هر هفته و طي هشت هفته اجرا شد. گروه كنترل هيچ برنامه تمريني انجام ندادند. جهت اندازه گيري حداكثر اكسيژن مصرفي از آزمون پياده‌ روي راكپورت و از تكنيك الايزا جهت اندازه‌ ‌گيري سطح سرمي بتاكلوتو و فاكتور رشد فيبروبلاست 21 استفاده شد. از آناليز واريانس دوطرفه با اندازه‌ گيري مكرر جهت تعيين معني‌ داري تفاوت ها استفاده شد. يافته ‌ها: نتايج تحقيق نشان داد كه در گروه كنترل، در مقايسه درون گروهي به غير از پروتئين بتاكلوتو در بقيه متغير ها تفاوت معناداري مشاهده نشد اما در گروه تمرين اين تفاوت ها در متغيرهاي وزن، تركيب بدن، نسبت دوركمر به دور لگن، انسولين ،گلوكز، بتاكلوتو و فاكتور رشد فيبروبلاست 21 معنادار بودند (0/05 p). همچنين در مقايسه بين گروهي پروتئين ‌هاي بتا كلوتو و فاكتور رشد فيبروبلاست 21 در گروه هاي كنترل و تمرين با هم تفاوت معنادار (0/05 p) داشتند. نتيجه‌گيري: تمرين استقامتي از نوع دويدن با شدت متوسط در بهبود عدم تعادل ايجاد شده در سطح سرمي بتا كلوتو و فاكتور رشد فيبروبلاست 21 در زنان مبتلا به ديابت نوع 2 داراي كبد چرب موثر است.