تأثير روزوواستاتين بر يافته هاي باليني بيماران مبتلا به سندرم تونل كارپال؛ يك مطالعه آزمايشي مداخله اي

زمينه و هدف: سندرم تونل كارپال شايعترين نوروپاتي عصب مديان است. شواهدي وجود دارد كه استاتين‌ ها ممكن است اثراتي غير از كاهش كلسترول براي محافظت از اعصاب داشته باشند. اين مقاله به بررسي تأثير روزوواستاتين بر علائم باليني در بيماران با سندرم تونل كارپال مي پردازد. روش‌ ها: در اين مطالعه مداخله‌ اي، 50 بيمار با سندرم تونل كارپال خفيف تا متوسط با رضايت آگاهانه در دو گروه درمان و كنترل شركت كردند. روزانه به مدت يك ماه قرص‌ هاي روزوواستاتين 20 ميلي ‌گرم به گروه درمان و دارونما به گروه كنترل داده شد. مطالعه انتقال عصب بر روي انگشت سوم همه بيماران توسط دو متخصص مغز و اعصاب انجام شد. از مقياس آنالوگ بصري براي ارزيابي اثر كاهش‌ دهنده درد استفاده شد. به منظور بررسي شدت درگيري عصب مياني بر اساس متد الكترودياگنوزيس، از اندازه ‌گيري تاخير هدايت عصب حسي و حركتي عصب مياني استفاده شد. شدت علائم و وضعيت عملكرد بيماران نيز توسط پرسشنامه بوستون ارزيابي شد. يافته ‌ها: نمره درد بيماران در گروه درمان بعد از مداخله 2/69 ± 3/91 كاهش معني ‌داري نسبت به قبل از مداخله 3/2 ± 5/8 نشان داد (0/025 = p) ولي از نظر شدت علائم و وضعيت عملكرد تفاوت معني‌داري وجود نداشت. نتيجه‌ گيري: روزوواستاتين مي‌ تواند در كاهش درد همراه با سندرم تونل كارپال موثر باشد. ما بر اين باوريم كه اين كاهش درد مي ‌تواند تأثير قابل قبولي بر كيفيت زندگي بيماران داشته باشد و مشكلات آن ها را كاهش دهد.